Akşamları daha doğrusu sabah karşı eve dönerken, yarı ayılmış bir vaziyette ama hala sarhoşken, hızlı hızlı attığı dengesiz adımlar sırasında hala aydınlanmamış ve güneşin hala ısıtmadığı havanın soğukluğunun kattığı histen korkuyordu. İstemiyordu da zaten bu durumda o kadar yoldan eve dönmeyi ama uyuyamıyordu işte öyle herkesin evinde. Cidden neden uyuyamıyordu ki? O kadar sarhoş olmasına rağmen neden çoğu sefer eve dönmeye çalışıyordu? Kaldığı, evinde uyuyabildiği arkadaşları vardı oysa. Güvenemediği için kalamıyordu sanırım. Korkuyordu belki. Yoksa akıl işi değil o soğukta, o karanlıkta ve o halde eve dönmeye çalışmak. Yoruluyordu da zaten böyle yaşamaktan. Yatağa ulaşamadan sızdığı zamanlar olmuştu. Başına ne geldiyse bunun gibi saçma korkulardan geldiğini düşünür dururdu hep. Hep korkardı.
